Je had het al gehoord en gelezen: ‘Future Vintage’, het nieuwe album van Arno dat werd opgenomen in Bristol met John Parish en samen met Serge Feys werd gearrangeerd, ligt in de winkel. En onder die vlag belijdt de Belgische rocker/chansonnier het ‘retro-futurisme’. Zijn oudste invloeden trillen op de nieuwe plaat dan ook lekker door en tijdens zijn nakende concerten keert hij zelfs terug naar de vroege dagen van TC Matic. Arno in De Casino!
‘Mijn vorige tournee heeft twee jaar geduurd’, aldus Arno (63) in De Standaard. ‘En ineens was die gedaan en ik viel in een gat, zoals altijd. Ik ben verslaafd aan adrenaline. Net zoals Bob Dylan, die doet ook altijd verder. Vroeger bleef ik soms wat thuis voor de kinderen, maar dat is niet meer nodig. Dus daar zat ik in november, in een put. Daarom ben ik nieuwe nummers gaan schrijven. Tegen januari had ik er twintig, waarvan we de basis opnamen bij Serge Feys in Oostende. (…) Zonder verleden is er geen toekomst, dat is het idee. Er staat zelfs een song op de plaat waarvan de basis stamt uit de vroegste dagen van TC Matic, toen Paul Couter nog meespeelde. Gevonden op een cassetje. Het paste goed. We gaan live trouwens veel TC Matic-songs spelen deze keer. Ook dat is ‘Future Vintage’. Mensen vragen me daar vaak naar. (…) De wereld verandert. Links is rechts geworden, rechts is nu extreemrechts. En het gaat allemaal zo snel. Wat we nu zeggen, is morgen alweer anders. Europa is failliet, Amerika is zijn macht kwijt, ik zie het spook van de jaren dertig terugkeren, zeker als ik Mitt Romney bezig hoor. De mensen zijn aan het slapen. Maar hoe zou het anders kunnen: in de supermarkt moet je kiezen tussen 150.000 soorten yoghurt en de media houden ons bezig met futiliteiten. Nu weer over die tussentaal,Fuck! Tus-sen-taal, waar halen ze het? Vande Lanotte schrijft een boek met een voorwoord van Bart De Wever. Wat moet ik daarvan denken? Enfin, ze moeten over tien jaar niet komen zeggen dat ze het niet geweten hebben. Mijn leven vandaag is één groot vraagteken, ik zit in een change-over. Op wie moet ik straks stemmen? Ik weet het totaal niet en ik ben de enige niet. Daarom ben ik bang. Niet voor mezelf, want ik heb een geweldig leven gehad, maar voor mijn kinderen. (…) Het valt me op dat het vandaag de vrouwen zijn die revolteren. Pussy Riot, je moet het doen, hé. En Madonna, of je er nu voor of tegen bent, maar ze zegt haar gedacht. Nee, ik contesteer niet, in constateer. Trouwens, ik spreek niet goed genoeg: daar heb ik genoeg desillusies mee gehad. (…) Toeren is mijn sport. Een therapie. Zonder mijn publiek ben ik niets. Ik ben blij als de mensen met een smile buitengaan. Daarom maak ik platen, om te kunnen optreden. Daarin ben ik old school. In de sixties maakten enkel de charmezangers hier platen. De rockers traden eerst op en pas nadien zetten ze dat op plaat. In de jaren tachtig verkochten de sterren miljoenen platen zonder op te treden. Ik ben blij dat het nu weer andersom is.’